Help, waar zoek ik toch naar?

Gisteren was ik aan het wandelen met een vriend en hadden we het erover wat we toch zoeken. Hij wist het niet, maar voelde zich er wel een soort van "zwanger" van. In het gesprek ging het er uiteindelijk ook over waar ik naar op zoek was. Ik vertelde namelijk dat ik (weer) naar een conferentie wilde gaan, zoals ik dat vaak (wil) doe. Zijn vraag aan mij was dan ook; "Waar zoek je dan naar?". Ik vond het niet fijn dat hij het zo vroeg, want ik wist het eigenlijk niet goed. Ik wist wel, dat ik het een vervelende vraag vond, wat hij ook wel bemerkte aan mij. Nu hij die vraag gesteld heeft, laat het mij niet los. Waar zoek ik dan naar?

Ik heb onbewust wel de gedachte dat mijn zoektocht bij God en alles wat daarmee te maken heeft moet zijn. Dat is iets onbewust bij mij, ik zoek het ook wel bij mensen, maar dat is nooit genoeg. Ik wil theologie gaan doen, ik wil conferenties volgen, Bijbel studies luisteren, muziek luisteren, kortom zoeken, zoeken zoeken.

Wat is toch dat onbevredigende gevoel, die onrust. Wat is toch dat gevoel alsof het nooit echt goed is, alsof het nooit echt genoeg is. Ik kan er soms zelf hyper van worden, of boos, heel boos om precies te wezen. Dat is overigens al minder geworden, vroeger had ik dan de neiging om de boel af te breken... Wat is het toch, je wil rustig op de bank zitten, maar wordt al na een paar minuten gek van de onrust in jezelf, wat is dat toch...

Ineens drong het tot me door en de tranen (nu ook weer) sprongen in mijn ogen. Ik wil zo graag weten en voelen dat ik geliefd ben. Dat ik zeker weet dat iemand om me geeft, dat iemand blij is met me. Ik wil zo graag dat iemand tegen me zegt; "Goed gedaan jongen, ik ben trots op je, ik hou van je". Ik realiseerde me zo ineens en intens dat ik zo graag tegen iemand aan wil kruipen, dat ik veilig wil zijn, dat ik me geen zorgen meer hoef te maken... Mag ik er zijn, gewoon zijn...

Ik weet dat mijn vrouw, mijn vrienden, mijn (voormalig) collega's van mij houden. Ik weet dat ik bij (veel) mensen geliefd ben, ook om wie ik ben, niet alleen om wat ik doe. Toch mis ik nog dat ene, dat ene wat alles vervult.

Dat is dat mijn Hemelse Papa mij bevestigt, dat Hij zegt hoeveel Hij van me houdt, hoe trots Hij op me is. Ik weet dat Hij zoveel om mij geeft dat Hij Jezus heeft gegeven, dat Hij mij goed vind, dat Hij tevreden is met mij (doordat Jezus Gods boosheid heeft gedragen (2 Kor 5:21 "Jezus is tot zonde gemaakt, is een geworden met onze zonden, zodat wij rechtvaardig zijn"). God de Vader houdt van me, alleen het mag nog dieper zakken in mijn hart, ik wil en heb het zo nodig dit nog meer te weten.

Ik kan het soms uitschreeuwen naar God, waarom toch, waarom zo moeilijk!!, maar dan wordt het stil in mij en zegt Hij, maar ik hou van je, kom maar bij Me, kom maar schuilen bij Mij. Ik zal je alles geven, dat is een belofte en Ik kan niet liegen, Ik zal je alles geven, want Ik kan en wil niet anders, je bent Mijn oogappel, Mijn liefde, Ik zal je rust geven, Mat 11:28-31"Kom naar Mij toe, Ik zal u rust geven...want Mijn juk (juk betekend wetten, Jezus nieuwe wetten bedoeld Hij hier) is zacht en Mijn last (last kan hier zijn "fouten die het geweten ons geven en dus daarmee onderdrukken". Jezus zegt ons dat we goed zijn, dat mogen we dan ook tegen onszelf zeggen) is licht.

Nu weet ik waar ik naar op zoek ben, naar bevestiging in de meest brede vorm, die alleen Jezus en de Vader mij kunnen geven, door Zijn Geest. Vader help mij en anderen om het alleen bij U te zoeken en bij niemand of iets anders. Ik wil van U weten hoe U over mij denkt, help me Vader, ik wil geliefd zijn en bevestigt worden!