Wat ik hier schrijf hoeft natuurlijk niet jou waarheid te zijn. Het is ook geen absolute. Het is hoe ik het ervaar in mijn leven. Ik ontdekte dus gisteren weer, dat als ik onrustig wordt, ontzettend ga zoeken, wat voor mij betekend, studies luisteren, bijbel lezen, het idee hebben te moeten presteren, te moeten doen, dat ik dan weer terugval in het gedrag van de kleine jongen die ik vroeger was. De kleine jongen die wilde horen dat hij bijzonder was, dat hij het goed deed. De kleine jongen die graag gezien en gehoord wilde worden. De jongen die dat vroeger niet ervoer, die die aandacht miste. De kleine jongen die een knuffel wilde krijgen, die wilde horen dan men van hem hield. Iedereen kan voor zichzelf wel wat invullen, we hebben allemaal wel wat gemist. Mijn ouders zijn goed geweest, zij hebben naar eer en geweten hun best gedaan en toch heb ik gemist.
Nu mag ik leren en (weer) opnieuw ontdekken dat ik dan niet hoef te presteren, ik hoef niets te doen. Ik mag de kleine jongen in mij herkennen, ik mag hem erkennen. Als ik weer opnieuw onrustig wordt, dan mag ik naar Jezus gaan en Hem vragen, roepen en misschien wel schreeuwen; "Help mij, help mij dan toch, ik ben zo eenzaam, zo alleen". Als we roepen dat zegt de Bijbel "Wie klopt die zal opengedaan worden". Dat roepen, dat is een kloppen voor Jezus. Hij zal opendoen, Hij zal binnenkomen en jou en mij geven wat we gemist hebben. Hij zal het dubbel vergoeden zegt de Bijbel wat we gemist hebben. Daar mogen we samen naar uitkijken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten